Nowe wystawy w Arboretum
Zapraszamy do zapoznania się z wystawami:
„Maria Skłodowska-Curie i kwiaty”
Maria Skłodowska-Curie (1867–1934) – fizyk, chemik, odkrywczyni polonu i radu, jako jedyna kobieta otrzymała dwie Nagrody Nobla w dwóch różnych dziedzinach nauk przyrodniczych i była pierwszą kobietą profesorem Sorbony. Była prekursorką nowej gałęzi chemii – radiochemii. Do jej dokonań należą: opracowanie teorii promieniotwórczości, technik rozdzielania izotopów promieniotwórczych oraz odkrycie dwóch nowych pierwiastków. Z jej inicjatywy prowadzono także pierwsze badania nad leczeniem raka za pomocą promieniotwórczości. W rankingu zorganizowanym przez magazyn „New Scientist” uznana została za najwybitniejszą i najbardziej inspirującą uczoną wszech czasów. Działała w międzynarodowej Komisji Współpracy Intelektualnej przy Lidze Narodów. Jako dziecko wakacje spędzała u rodziny na wsi. Tam pokochała drzewa i kwiaty. Fascynacja przyrodą towarzyszyła jej przez całe życie.
W 2017 r. obchodzimy 150 rocznicę urodzin Marii Skłodowskiej-Curie. Wystawa została zorganizowana przez Wydział Chemii Uniwersytetu Jagiellońskiego i Ogród Botaniczny UJ. Kurator wystawy: dr Alicja Rafalska-Łasocha.
Ulotka Skłodowska Plakat Skłodowska
„Tak rodzi się piękno”
Przyroda tworzy samoistnie formy, które w zależności od indywidualnej wrażliwości uważamy za piękne lub takie, które nie pobudzają naszej wrażliwości. Może to być fantazyjnie ukształtowane drzewo, kamień czy barwny minerał zwracający naszą uwagę. Jednak dookoła znajdują się fragmenty skał, kości, drewna czy kawałki metali, które dopiero po dodatkowej obróbce stają się pięknymi przedmiotami. Jest wielu ludzi, którzy posiadają wewnętrzną potrzebę tworzenia i upiększania swojego bliższego i dalszego otoczenia. Tworzenie ozdób i upiększanie przedmiotów codziennego użytku ponad zwykłą potrzebę przetrwania i zdobywania pożywienia stało się zaczątkiem kultury i cywilizacji.
Wystawa pokazuje jak rodziło się pojęcie piękna i jak je rozumiano w różnych okresach rozwoju człowieka jako gatunku. Tworzenie pięknych przedmiotów tylko częściowo zależy od możliwości technicznych w poszczególnych okresach. Piękne przedmioty tworzono od paleolitu czyli od wczesnej epoki kamienia. Były one z dzisiejszego punktu widzenia bardzo prymitywne, słabo obrobione i zależały od możliwości technicznych. Jednak poczucie piękna było takie samo 100 tysięcy, 40 tysięcy lat temu jak i dzisiaj. Naszyjniki człowiek produkuje już od ponad 100 tysięcy lat. Początkowo z muszli, fragmentów kości, nasion czy kamyków, a później z miedzi, brązu, srebra czy złota i szlachetnych kamieni. Tylko od dostępności surowców oraz wrażliwości twórców i odbiorców zależy ich ostateczny wygląd i wartość. Przedmioty codziennego użytku jak noże, naczynia, broń, ubrania mogą być proste, bezbarwne ale mogą być małymi dziełami sztuki i nie jest ważne czy wykonano je z gliny, ka-mienia, drewna, szkła, bursztynu, rogu czy fragmentu kości. Ich piękno zależy od wrażliwości i umiejętności technicznych ich twórców. Patrząc na przedmioty wykonane tysiące czy setki lat temu musi-my pamiętać, że zawsze zawierają one odrobinę duszy swojego twórcy, a im przedmiot jest piękniejszy tym więcej duszy artysty zawiera.
