Otwarcie wystawy Mariny Aleksandrovej „W cieniu” - kolorystycznie i nastrojowo bardzo wpisująca się w klimat Arboretum. Zapraszamy.
Marina Aleksandrowa urodziła się w Sofii w 1987 roku. Jest artystką wizualną, która pracuje w różnych dziedzinach sztuk wizualnych, przy czym malarstwo zajmuje centralne miejsce w jej twórczości. Jej prace koncentrują się na otaczającym środowisku i naturze, badając jej zjawiska oraz ich odbicie na ludziach. Poprzez malarstwo Marina przekazuje osobiste doświadczenia, a ekspresyjne formy zachęcają widzów do nawiązania kontaktu z naturą i przypominają im o ich osobistych i zbiorowych wrażeniach, percepcjach oraz emocjach.
Marina jest asystentką w zakresie malarstwa i teorii koloru w Katedrze Sztuk Wizualnych Uniwersytetu Sofijskiego im. św. Klemensa z Ochrydy. Posiada stopień doktora w zakresie Metodyki nauczania sztuk plastycznych, stopień magistra w zakresie Projektowania reklamowego oraz stopień licencjata w zakresie Pedagogiki sztuk plastycznych. Jej zainteresowania w dziedzinie edukacji artystycznej kierują ją ku badaniom w obszarze form gier, gryfikacji oraz zjawisk naturalnych, które służą jako materiały koncepcyjne i wizualne.
Udział i projekty
Marina aktywnie uczestniczy w licznych wystawach grupowych, międzynarodowych projektach oraz seminariach w Europie. Jej prace są częścią prywatnych i publicznych kolekcji w Europie i Stanach Zjednoczonych. Jest częścią dynamicznej sceny artystycznej, wymieniając się pomysłami i inspiracjami z kolegami artystami.
Światło jest zjawiskiem naturalnym, które pierwotnie kojarzymy z kolorem, ciepłem, początkiem, odbiciami i pozytywnymi uczuciami, z ogniem, iskrami, wschodem słońca i jego zenitem. Diametralnie przeciwnym do światła jest ciemność, która może być synonimem zachodu słońca, zmierzchu i cieni, całkowitej ciemności. Słowa „światło” i „ciemność” dostarczają informacji zarówno o fizycznych manifestacjach, jak i o znaczeniach symbolicznych związku między ciemnym a jasnym.
Aby zbadać światło, konieczne jest wejście w ciemność. Należy zamknąć oczy i zanurzyć się w cień własnych powiek. Medytować wewnętrznie, polegając na swoich zmysłach. Poetyka cienia kryje się w tym, że podąża on za obrazem oświetlonego obiektu na swój sposób, nie powtarzając go. Jest nieodłącznym towarzyszem kontemplacji.
Prace z wystawy „W cieniu” przedstawiają związek między cieniem a światłem. Są inspirowane ogrodem Arboretum Bolestraszyce, który autorka po raz pierwszy odwiedziła w 2022 roku, kiedy to była pod wrażeniem rozmiarów ogrodu, relacji między mocno oświetlonymi a zacienionymi miejscami, a przede wszystkim stref przejściowych – miejsc, gdzie widz przechodzi od słońca do cienia i może stać przez godziny, obserwując słoneczne plamy, podczas gdy całkowicie zapomina, jakie formy one przybierają. Prace wyrażają wewnętrzny, introspektywny stan przejścia między światłem a ciemnością, który prowadzi poza widoczne obrazy.
